Czy kierowanie się modą, nieskrępowany lot wyobraźni albo ślepa wiara mogą ułatwić naukowcom zrozumienie Wszechświata? Z pewnością nie, a jednak badacze pracujący na froncie współczesnej fizyki są równie podatni na te czynniki, jak wszyscy inni.
Teoria strun oddaliła się od fizycznej rzeczywistości, gdy była zmuszona zapostulować istnienie dodatkowych wymiarów przestrzennych. Ten radykalny krok zyskał jednak dużą popularność, która przyćmiła naturalną skłonność fizyków do sceptycyzmu. Spektakularne sukcesy mechaniki kwantowej w wyjaśnianiu wszechświata na poziomie atomowym doprowadziły do przyjęcia niezachwianej wiary w to, że musi mieć ona zastosowanie również do znacznie bardziej masywnych obiektów. Tymczasem, w opinii Penrose'a, potrzebne są głębokie zmiany w tej teorii. Według niego, również kosmologia, odwołująca się do rozmaitych fantazyjnych idei dotyczących początku wszechświata, zupełnie pomija pewne kluczowe zagadnienia. Profesor Penrose nie kryje, że jego własne koncepcje również zawierają elementy fantazji – ale w swoim wykładzie uczciwie je identyfikuje.
Niniejszy wykład gościnny został przetłumaczony na język polski i opracowany w ramach zadania „Ewolucja wszechświata-życia-kultury” realizowanego przez Fundację Centrum Kopernika, finansowanego w ramach umowy 625/P-DUN/2016 ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę.
Zasadniczo wykład skierowany jest do szerokiego grona odbiorców, jednakże pewna rudymentarna znajomość matematyki a także omawianych w wykładzie dyscyplin fizycznych: teorii strun, mechaniki kwantowej i kosmologii może być przydatna.
Emerytowany profesor Matematyki na Uniwersytecie w Oksfordzie oraz emerytowany członek Wadham College w Oksfordzie. Fizyk, kosmolog i matematyk, zainteresowany również naturą umysłu.
Kognitywista, filozof i logik. Pracownik Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych Uniwersytetu Jagiellońskiego.